خرابات

از چند وقت پیش تصمیم داشتم بنویسم اما به خودم می‌گفتم: «آخه تو که خودت پر از اشکالی، حالا آدم شدی می‌خوای تجربه‌هات رو بنویسی؟!»

الان هم که دارم می نویسم به این معنی نیست که اشکالاتم را برطرف کردم! فقط خواستم همین اول اتمام حجت کنم که مطالب اینجا صرفا تجربه‌هایی از کار تربیتی بنده حقیر ِ سر و پا تقصیر است و باید متذکر شوم که در حضور بزرگان ِ این کار که دست ما را گرفتند قابل شمارش هستیم وگرنه تنهایی عددی به حساب نمی‌اییم.

کار فرهنگی یا بهتر است بگویم کار تربیتی را نمی‌شود محدود به زمان خاصی کرد بلکه کسی که واردش می‌شود باید قسمتی از زندگی‌اش را به این کار اختصاص بدهد، یا به تعبیر درست‌تر قسمتی از این کار را به زندگی‌اش اختصاص بدهد!

هرکاری می‌تواند برای رضای غیر خدا باشد حتی این کار. دعا کنید بتوانم به عنوان یک سرباز فقط برای رضای خدا قدم بردارم.

به امید ادامه‌ی این راه... .