جور دیگر باید دید!

تشییع پیکر شهدای گمنام در تهران:

گزیده ای از بیانات رهبر انقلاب در خراسان شمالی - 91/7/19

بعضى از همین‌هایى که در استقبالِ امروز بودند ... خانم‌هائى بودند که در عرف معمولى به آنها می‌گویند «خانم بدحجاب»؛ اشک هم از چشمش دارد می‌ریزد. حالا چه کار کنیم؟ ردش کنید؟ مصلحت است؟ حق است؟ نه، دل، متعلق به این جبهه است؛ جان، دلباخته‌ى به این اهداف و آرمانهاست. او یک نقصى دارد. مگر من نقص ندارم؟ نقص او ظاهر است، نقصهاى این حقیر باطن است؛ نمى‌بینند. «گفتا شیخا هر آنچه گوئى هستم / آیا تو چنان که می‌نمائى هستى؟».  ما هم یک نقص داریم، او هم یک نقص دارد. با این نگاه و با این روحیه برخورد کنید. البته انسان نهى از منکر هم می‌کند؛ نهى از منکر با زبان خوش، نه با ایجاد نفرت.

...

پ.ن: و امروز این خون ریخته شده‌ی شهداست که هم‌چنان دل‌ها را تسخیر می‌کند.

آدم ساز!

بسم الله

از چند وقت پیش تصمیم داشتم بنویسم اما به خودم می‌گفتم: «آخه تو که خودت پر از اشکالی، حالا آدم شدی می‌خوای تجربه‌هات رو بنویسی؟!»

الان هم که دارم می نویسم به این معنی نیست که اشکالاتم را برطرف کردم! فقط خواستم همین اول اتمام حجت کنم که مطالب اینجا صرفا تجربه‌هایی از کار تربیتی بنده حقیر ِ سر و پا تقصیر است و باید متذکر شوم که در حضور بزرگان ِ این کار که دست ما را گرفتند قابل شمارش هستیم وگرنه تنهایی عددی به حساب نمی‌اییم.

کار فرهنگی یا بهتر است بگویم کار تربیتی را نمی‌شود محدود به زمان خاصی کرد بلکه کسی که واردش می‌شود باید قسمتی از زندگی‌اش را به این کار اختصاص بدهد، یا به تعبیر درست‌تر قسمتی از این کار را به زندگی‌اش اختصاص بدهد!

هرکاری می‌تواند برای رضای غیر خدا باشد حتی این کار. دعا کنید بتوانم به عنوان یک سرباز فقط برای رضای خدا قدم بردارم.

 

به امید ادامه‌ی این راه... .